This is Africa!
Blijf op de hoogte en volg Stieneke
29 September 2012 | Zambia, Choma
28-09 (23:00)
Vanmorgen vroeg naar de school geweest. Kinderen waren overal aan het spelen toen er ineens een bel werd geluid. Kinderen kwamen allemaal netjes in rijen staan voor de school en de juf instrueerde de kinderen om bepaalde bewegingen te doen (armen naar voren, naar de zijkant, naar boven). Een soort ochtendgymnastiek. Hierna werden er mooie liederen gezongen. Als je dat in Nederland zou doen op een school, zou het voor geen meter klinken, maar de kinderen hier zijn volgens mij allemaal wel muzikaal.
Na het ochtendritueel gingen alle kinderen, inclusief onze groep, naar een soort ‘chapel’. In totaal waren er rond de 135 kinderen plus stuk of 10 docenten en wij. Hier startte een juffrouw met de kinderen te vragen: ‘How are you?’ En de kinderen antwoorden met: ‘fine, thank you. How are you?’ Je merkt dat als je dat ook op straat vraagt, de kinderen automatisch die zin eruit dreunen.
Hierna werden er nog allerlei liederen gezongen. En toen kwam de grote voorstelronde. Onze groep mocht vooraan komen staan en ieder van ons vertelde waar we vandaan kwamen, wat we hier kwamen doen, hoelang we hier nog zouden zijn en wat ons favoriete eten was. Uiteraard was de mijne pannenkoeken. Hierna begonnen de docenten een soort act op te voeren met zang om ons te verwelkomen. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en gastvrij. Ze danste met doeken om, die wij aan het einde ook omkregen. Aan het einde van hun act werden wij in hun dans betrokken en lachten alle kinderen ons enorm uit. Hierna zongen de kinderen en docenten nog een lied in Tonga als verwelkoming. Al met al was het een geslaagde ochtend. Kippenvel over je lichaam als de kinderen met z’n allen beginnen te zingen.
Het was een half uur lopen naar de school. Vanmorgen, toen we om 06:45 heen liepen, was het nog wel te doen. De terugweg was iets minder prettig. De zon staat regelrecht boven op je hoofd en je sjokt maar door dat mulle rode zand. Drinken is dan erg belangrijk, ook al krijg je hoe dan ook koppijn.
Hierna hebben we een beetje gerelaxt in de woonkamer. Voor zover dat nog kan. Volgende week zijn we hier nog alleen met onze groep, maar dat weekend komen er 17 Amerikanen bij! We zijn nu al met 8 meiden voor 3 douches, dus dat gaat hectisch worden. Hopelijk hebben die Amerikanen een dikke jetlag en hebben we er geen last van de eerste paar dagen.
Als middageten hadden we pizza. Wat was dat lekker zeg!! Het leek een beetje op lasagne op een pizzabodem. Met gehakt erin, heel veel tomaat en nog meer zooi. Ze kunnen hier echt wel goed koken, niks te klagen. Op deze manier gaan we alleen maar aankomen en niet afvallen! We hebben alleen wel gehoord van de groep van vorig jaar, die ook naar Zambia ging, dat zij pas maag-darmklachten kregen aan het einde van de reis, dus niet te vroeg juichen.
Vanmiddag hadden we weer les van dr. Thuma. Wat een inspirerende man! Hij kan zoveel vertellen over hoe het hier allemaal in elkaar steekt in Afrika. Dat de westerse mensen geld in Afrika pompen, maar dan wel willen dat ze problemen op de Westerse manier tackelen. Vaak leidt dit juist tot een groter probleem, aangezien er niet wordt begrepen dat wat voor westerse landen geldt, niet voor Afrika geldt. Hiernaast zijn er best wel corrupte mensen te vinden in de regering, wat volgens Thuma een beetje een schijnregering is, omdat de westerse landen dit zo willen en anders ook geen geld doneren als het niet op hun manier gaat. Mensen van buitenaf bedoelen het goed, maar begrijpen soms niet helemaal hoe het er aan toe gaat hier. Als voorbeeld: normaal als iemand bloed nodig had in het ziekenhuis, werd er bloed van een familielid genomen, gescreend op HIV, hepatitis B en syfilis en als deze negatief waren, kon het bloed gegeven worden. Best prima systeem. Nu hebben mensen uit de USA gezegd: nee, er moet een centrale bloedbank komen. Dus werden er twee grote panden uit de grond gestampt: één in Lusaka (hoofdstad) en één in Livingstone. Er werd verder niet meer nagedacht over transport van het bloed naar de meer afgelegen ziekenhuizen. Het is namelijk 7 uur rijden van Lusaka naar Macha en dit is nou niet bepaald goed voor het bloed! Zo zijn er nog talloze voorbeelden. Jammer dat one man, hardly can make a difference.
Jan Nouwen, onze begeleider kwam rond avondeten binnen. Hij komt hier wat onderzoeken begeleiden en gaat volgende week weer naar huis.
29-09 (14:50)
Vanmorgen iets eerder ons bed uit gegaan om de eetkamer te versieren. Nicole is namelijk jarig. Ze was verrast en hebben luidkeels voor haar gezongen. De vrouwen uit de keuken kwamen uit verbazing nog even om het hoekje kijken. Hierna ging een deel van onze groep (8 man) meelopen in het ziekenhuis. Er moest worden gelood voor de afdeling waar je mee ging lopen. Ik had samen met Lucas maternity. Hier lagen vrouwen die een paar dagen terug een keizersnee of vaginale bevalling hadden gehad. Bij de visite liepen we de vrouwen langs die een keizersnede hadden gehad. Ik heb bij allemaal het dossier bijgehouden door wat te schrijven over hoe de wond heelt, wat de temperatuur was, bloeddruk en een behandelplan opgesteld. Leuk dat de artsen je die verantwoording geven. Verder hebben we ook aan de buik gevoeld. Je kan dan voelen of de uterus (baarmoeder) goed gecontraheerd is. Je voelt dan een soort harde bal onder in de buik. Deze bal moet onder de navel liggen, anders is er iets mis. Gelukkig was het bij iedereen goed.
Het is belangrijk dat de uterus na de bevallig goed samentrekt, zodat alle bloedvaatjes dan dicht worden gedrukt. Anders krijg je een bloedding.
Verder hebben we ook nog op de premature afdeling gekeken. Hier is het echt heel erg warm! Er staat zelfs een verwarming. Het stinkt er ook doordat het er zo warm is. De kinderen die hier liggen zijn 30 weken of ouder. Jonger dan 30 weken halen het namelijk niet. Ook als het kind minder weegt dan 1 kilo, geven ze het ook een zeer geringe overlevingskans.
Tijdens deze rondes, waren de artsen wel vriendelijk voor de patiënten en werden er ook grapjes gemaakt. Dit maakt gelukkig wel wat goed! Blijkbaar gold het alleen voor de OK.
Je merkt ook dat mensen vaak zeggen dat alles goed gaat, terwijl ze juist heel ziek zijn. Dit is hun cultuur, dan zijn ze ‘polite’. Als je iemand vraagt: hoelang heeft u al last van dat hoesten? Zeggen ze iets in het Tonga wat kan betekenen: 2 dagen tot 10 jaar. Dit komt allemaal doordat ze polite proberen te zijn. Bij één vrouw werd er gevraagd of haar kind goed aan de borst zoog en ze antwoorde dat het goed ging. De dokter geloofde dit alleen niet helemaal, dus wilde het eigenlijk wel zien. De andere vrouwen gingen dan hard lachen door het ongeloof van de dokter. Uiteindelijk bleek toch dat het kind niet goed zoog. Na de visite zijn we nog even bij de labour rooms gaan kijken, maar helaas was er geen bevalling bezig. We zullen er vast nog wel langskomen, dus ik hoop er nog wel één te zien!
Na thuiskomst in de dorm, zijn we nog met een groep naar de dam geweest. Eigenlijk lijkt die dam op een dijk. Ik zag helemaal geen sluissysteem, was puur een dijk. Heb niet echt verstand van ‘dammen’ maar er viel opzich niet heel veel te zien. Wel lag er een klein plasje water waar wat koeien langs de kant stonden te drinken en vogels die erin stonden of lagen te dobberen. De grond waar geen water op stond was enorm droog. De grond was gewoon gespleten en zaten ruimten van 10 cm tussen. Het was wel erg warm, dus hebben veel in de schaduw gezeten. Gister waren er namelijk een paar verbrand, dat wil je niet.
Vanmiddag gaan we naar een craft shop, waar ze allerlei spulletjes verkopen en hierna gaan we uit eten in het vision restaurant. We zijn met best een grote groep, onze groep + onze begeleider + gezin van Gert-Jan (een docent). Zal vast wel gezellig worden. Ze schijnen lekkere pizza’s te hebben!
Vanmorgen vroeg naar de school geweest. Kinderen waren overal aan het spelen toen er ineens een bel werd geluid. Kinderen kwamen allemaal netjes in rijen staan voor de school en de juf instrueerde de kinderen om bepaalde bewegingen te doen (armen naar voren, naar de zijkant, naar boven). Een soort ochtendgymnastiek. Hierna werden er mooie liederen gezongen. Als je dat in Nederland zou doen op een school, zou het voor geen meter klinken, maar de kinderen hier zijn volgens mij allemaal wel muzikaal.
Na het ochtendritueel gingen alle kinderen, inclusief onze groep, naar een soort ‘chapel’. In totaal waren er rond de 135 kinderen plus stuk of 10 docenten en wij. Hier startte een juffrouw met de kinderen te vragen: ‘How are you?’ En de kinderen antwoorden met: ‘fine, thank you. How are you?’ Je merkt dat als je dat ook op straat vraagt, de kinderen automatisch die zin eruit dreunen.
Hierna werden er nog allerlei liederen gezongen. En toen kwam de grote voorstelronde. Onze groep mocht vooraan komen staan en ieder van ons vertelde waar we vandaan kwamen, wat we hier kwamen doen, hoelang we hier nog zouden zijn en wat ons favoriete eten was. Uiteraard was de mijne pannenkoeken. Hierna begonnen de docenten een soort act op te voeren met zang om ons te verwelkomen. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en gastvrij. Ze danste met doeken om, die wij aan het einde ook omkregen. Aan het einde van hun act werden wij in hun dans betrokken en lachten alle kinderen ons enorm uit. Hierna zongen de kinderen en docenten nog een lied in Tonga als verwelkoming. Al met al was het een geslaagde ochtend. Kippenvel over je lichaam als de kinderen met z’n allen beginnen te zingen.
Het was een half uur lopen naar de school. Vanmorgen, toen we om 06:45 heen liepen, was het nog wel te doen. De terugweg was iets minder prettig. De zon staat regelrecht boven op je hoofd en je sjokt maar door dat mulle rode zand. Drinken is dan erg belangrijk, ook al krijg je hoe dan ook koppijn.
Hierna hebben we een beetje gerelaxt in de woonkamer. Voor zover dat nog kan. Volgende week zijn we hier nog alleen met onze groep, maar dat weekend komen er 17 Amerikanen bij! We zijn nu al met 8 meiden voor 3 douches, dus dat gaat hectisch worden. Hopelijk hebben die Amerikanen een dikke jetlag en hebben we er geen last van de eerste paar dagen.
Als middageten hadden we pizza. Wat was dat lekker zeg!! Het leek een beetje op lasagne op een pizzabodem. Met gehakt erin, heel veel tomaat en nog meer zooi. Ze kunnen hier echt wel goed koken, niks te klagen. Op deze manier gaan we alleen maar aankomen en niet afvallen! We hebben alleen wel gehoord van de groep van vorig jaar, die ook naar Zambia ging, dat zij pas maag-darmklachten kregen aan het einde van de reis, dus niet te vroeg juichen.
Vanmiddag hadden we weer les van dr. Thuma. Wat een inspirerende man! Hij kan zoveel vertellen over hoe het hier allemaal in elkaar steekt in Afrika. Dat de westerse mensen geld in Afrika pompen, maar dan wel willen dat ze problemen op de Westerse manier tackelen. Vaak leidt dit juist tot een groter probleem, aangezien er niet wordt begrepen dat wat voor westerse landen geldt, niet voor Afrika geldt. Hiernaast zijn er best wel corrupte mensen te vinden in de regering, wat volgens Thuma een beetje een schijnregering is, omdat de westerse landen dit zo willen en anders ook geen geld doneren als het niet op hun manier gaat. Mensen van buitenaf bedoelen het goed, maar begrijpen soms niet helemaal hoe het er aan toe gaat hier. Als voorbeeld: normaal als iemand bloed nodig had in het ziekenhuis, werd er bloed van een familielid genomen, gescreend op HIV, hepatitis B en syfilis en als deze negatief waren, kon het bloed gegeven worden. Best prima systeem. Nu hebben mensen uit de USA gezegd: nee, er moet een centrale bloedbank komen. Dus werden er twee grote panden uit de grond gestampt: één in Lusaka (hoofdstad) en één in Livingstone. Er werd verder niet meer nagedacht over transport van het bloed naar de meer afgelegen ziekenhuizen. Het is namelijk 7 uur rijden van Lusaka naar Macha en dit is nou niet bepaald goed voor het bloed! Zo zijn er nog talloze voorbeelden. Jammer dat one man, hardly can make a difference.
Jan Nouwen, onze begeleider kwam rond avondeten binnen. Hij komt hier wat onderzoeken begeleiden en gaat volgende week weer naar huis.
29-09 (14:50)
Vanmorgen iets eerder ons bed uit gegaan om de eetkamer te versieren. Nicole is namelijk jarig. Ze was verrast en hebben luidkeels voor haar gezongen. De vrouwen uit de keuken kwamen uit verbazing nog even om het hoekje kijken. Hierna ging een deel van onze groep (8 man) meelopen in het ziekenhuis. Er moest worden gelood voor de afdeling waar je mee ging lopen. Ik had samen met Lucas maternity. Hier lagen vrouwen die een paar dagen terug een keizersnee of vaginale bevalling hadden gehad. Bij de visite liepen we de vrouwen langs die een keizersnede hadden gehad. Ik heb bij allemaal het dossier bijgehouden door wat te schrijven over hoe de wond heelt, wat de temperatuur was, bloeddruk en een behandelplan opgesteld. Leuk dat de artsen je die verantwoording geven. Verder hebben we ook aan de buik gevoeld. Je kan dan voelen of de uterus (baarmoeder) goed gecontraheerd is. Je voelt dan een soort harde bal onder in de buik. Deze bal moet onder de navel liggen, anders is er iets mis. Gelukkig was het bij iedereen goed.
Het is belangrijk dat de uterus na de bevallig goed samentrekt, zodat alle bloedvaatjes dan dicht worden gedrukt. Anders krijg je een bloedding.
Verder hebben we ook nog op de premature afdeling gekeken. Hier is het echt heel erg warm! Er staat zelfs een verwarming. Het stinkt er ook doordat het er zo warm is. De kinderen die hier liggen zijn 30 weken of ouder. Jonger dan 30 weken halen het namelijk niet. Ook als het kind minder weegt dan 1 kilo, geven ze het ook een zeer geringe overlevingskans.
Tijdens deze rondes, waren de artsen wel vriendelijk voor de patiënten en werden er ook grapjes gemaakt. Dit maakt gelukkig wel wat goed! Blijkbaar gold het alleen voor de OK.
Je merkt ook dat mensen vaak zeggen dat alles goed gaat, terwijl ze juist heel ziek zijn. Dit is hun cultuur, dan zijn ze ‘polite’. Als je iemand vraagt: hoelang heeft u al last van dat hoesten? Zeggen ze iets in het Tonga wat kan betekenen: 2 dagen tot 10 jaar. Dit komt allemaal doordat ze polite proberen te zijn. Bij één vrouw werd er gevraagd of haar kind goed aan de borst zoog en ze antwoorde dat het goed ging. De dokter geloofde dit alleen niet helemaal, dus wilde het eigenlijk wel zien. De andere vrouwen gingen dan hard lachen door het ongeloof van de dokter. Uiteindelijk bleek toch dat het kind niet goed zoog. Na de visite zijn we nog even bij de labour rooms gaan kijken, maar helaas was er geen bevalling bezig. We zullen er vast nog wel langskomen, dus ik hoop er nog wel één te zien!
Na thuiskomst in de dorm, zijn we nog met een groep naar de dam geweest. Eigenlijk lijkt die dam op een dijk. Ik zag helemaal geen sluissysteem, was puur een dijk. Heb niet echt verstand van ‘dammen’ maar er viel opzich niet heel veel te zien. Wel lag er een klein plasje water waar wat koeien langs de kant stonden te drinken en vogels die erin stonden of lagen te dobberen. De grond waar geen water op stond was enorm droog. De grond was gewoon gespleten en zaten ruimten van 10 cm tussen. Het was wel erg warm, dus hebben veel in de schaduw gezeten. Gister waren er namelijk een paar verbrand, dat wil je niet.
Vanmiddag gaan we naar een craft shop, waar ze allerlei spulletjes verkopen en hierna gaan we uit eten in het vision restaurant. We zijn met best een grote groep, onze groep + onze begeleider + gezin van Gert-Jan (een docent). Zal vast wel gezellig worden. Ze schijnen lekkere pizza’s te hebben!
-
29 September 2012 - 18:30
Amy:
Hee meid!
Ik loop waarschijnlijk wat achter, maar wat gaaf om te lezen dat je toch een plek gekregen hebt en je daar nu bent! Geniet ervan en ik ben benieuwd naar je volgende verhalen!
Liefs en groetjes uit Zürich! -
29 September 2012 - 18:56
Els:
Wat maak je veel mee, Stieneke, geweldig, maar bij tijden natuurlijk ook frustrerend en zwaar. Vooral die ok ervaring is erg moeilijk voor jullie, je staat erbij en kijkt erna, maar gelukkig neem je zelf initiatief, en kan je echt iets betekenen, hoe klein ook!
Wel prettig dat het eten ( bijna ) niets te wensen overhoudt!!! En dat je nog genoeg water in de douche hebt of in ieder geval de tijd hebt om er even onder te staan...ach ja,alles went uiteindelijk!
Je schrijft echt super!
Veel succes!
Els -
29 September 2012 - 18:56
Els:
Wat maak je veel mee, Stieneke, geweldig, maar bij tijden natuurlijk ook frustrerend en zwaar. Vooral die ok ervaring is erg moeilijk voor jullie, je staat erbij en kijkt erna, maar gelukkig neem je zelf initiatief, en kan je echt iets betekenen, hoe klein ook!
Wel prettig dat het eten ( bijna ) niets te wensen overhoudt!!! En dat je nog genoeg water in de douche hebt of in ieder geval de tijd hebt om er even onder te staan...ach ja,alles went uiteindelijk!
Je schrijft echt super!
Veel succes!
Els -
29 September 2012 - 18:56
Els:
Wat maak je veel mee, Stieneke, geweldig, maar bij tijden natuurlijk ook frustrerend en zwaar. Vooral die ok ervaring is erg moeilijk voor jullie, je staat erbij en kijkt erna, maar gelukkig neem je zelf initiatief, en kan je echt iets betekenen, hoe klein ook!
Wel prettig dat het eten ( bijna ) niets te wensen overhoudt!!! En dat je nog genoeg water in de douche hebt of in ieder geval de tijd hebt om er even onder te staan...ach ja,alles went uiteindelijk!
Je schrijft echt super!
Veel succes!
Els -
29 September 2012 - 18:56
Els:
Wat maak je veel mee, Stieneke, geweldig, maar bij tijden natuurlijk ook frustrerend en zwaar. Vooral die ok ervaring is erg moeilijk voor jullie, je staat erbij en kijkt erna, maar gelukkig neem je zelf initiatief, en kan je echt iets betekenen, hoe klein ook!
Wel prettig dat het eten ( bijna ) niets te wensen overhoudt!!! En dat je nog genoeg water in de douche hebt of in ieder geval de tijd hebt om er even onder te staan...ach ja,alles went uiteindelijk!
Je schrijft echt super!
Veel succes!
Els -
29 September 2012 - 18:56
Els:
Wat maak je veel mee, Stieneke, geweldig, maar bij tijden natuurlijk ook frustrerend en zwaar. Vooral die ok ervaring is erg moeilijk voor jullie, je staat erbij en kijkt erna, maar gelukkig neem je zelf initiatief, en kan je echt iets betekenen, hoe klein ook!
Wel prettig dat het eten ( bijna ) niets te wensen overhoudt!!! En dat je nog genoeg water in de douche hebt of in ieder geval de tijd hebt om er even onder te staan...ach ja,alles went uiteindelijk!
Je schrijft echt super!
Veel succes!
Els -
29 September 2012 - 19:45
Tante Marie:
Hoi Stieneke, ik heb je verhalen bij onze Stieneke gelezen. Onbegrijpelijk voor mij, maar vond het mooie verhalen. Lieve groet Tante Marie -
30 September 2012 - 07:57
Bas Schelling:
Ha die Stien,
Volgens mij doe je heel veel interessante ervaringen op en laat het je veel zien van de levensomstandigheden daar maar desalniettemin ook van het enthousiasme wat die mensen daar uitstralen en de dankbaarheid voor dat weinige wat ze daar hebben.
Dat is de les die we van hen kunnen leren.
Daarnaast geeft het m.i. veel voldoening om hen een klein stukje te mogen geven van onze overvloed en liefde en aandacht in hun minder florissante omstandigheden.
Ga zo door want er is al een week om van deze korte zes weekjes.
Liefs en kusje van Pa. -
30 September 2012 - 09:38
Bery:
Wooh Stien! Gaaf joh!!
echt stoer wat je daar allemaal meemaakt!
Geniet er nog van!
Veel liefs beer -
30 September 2012 - 14:03
Ina:
Lieve Stieneke,
Het is momenteel heerlijk weer. De zon schijnt, dus wat willen we meer? Hartelijk dank voor je verslag. Ik kijk er steeds naar uit."...Ook hier moest je vroeger netjes in de rij de school in. Zelfs Alex en Bas hebben dit mee gemaakt.
Als je zo blijft schrijven, kun je er een boek van maken. Nu al 7a-4tjes..... Ik zet alles in word. Heb ook de foto,s gezien op face boek. Geweldig hoor!
Probeer maar alles op te slaan in je hoofd. Dit is zeker een verrijking van je leven, waar je altijd je voordeel mee kan doen.
Heel veel liefs hoor, ik denk aan je!!!! Ina -
30 September 2012 - 16:23
Bets V.d.velden:
Hoi Stieneke
Een prachtig reisverslag heb je gemaakt, heel indrukwekkend wat je allemaal beleefd daar,
geniet ervan.
groetjes Bets en Peter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
