Onze eerste dag in het ziekenhuis

24-09 (17:30)
Vanmiddag hebben we een rondleiding gehad in het Macha Mission Hospital. Erg indrukwekkend. Er zijn grofweg 4 afdelingen te onderscheiden: Maternity, Peadiatrics, Male en Female. Vanaf 1924 bestaat hier al een hospital. Zoals wij het nu aantreffen, staat het er sinds 1957 (wel een iets andere plek, maar wel vlakbij). Ene meneer Thuma is hier in 1954 naartoe gekomen en heeft het ziekenhuis opgebouwd. Er is ook een speciale ruimte voor HIV-behandeling, tuberculose&lepra en een soort poli voor patiënten van buitenaf. Met patiënten van buitenaf bedoel ik de mensen die in de villages rondom Macha wonen. In en rondom Macha wonen 160 000 mensen, voor hen is het Macha Mission Hospital het meest dichtstbijzijnde ziekenhuis. Voor sommigen is het dan zelfs 2 dagen lopen, als het niet meer is. Er zijn ongeveer 3 artsen en 3 medical officers aanwezig. Medical officers mogen eigenlijk alles, behalve major operations. Als je dus snel even telt, betekent dit dat er 1 arts is op 20.000-25.000 mensen. In Nederland is dit 1 arts op 400 mensen. Wat een verschil!

Na de rondleiding zijn we nog even gaan kijken achter het ziekenhuis. Hier tref je vaak familie van de patiënten. Hier hebben ze geen Ronald McDonalds huis of Rooming-in bedden die wij in de ziekenhuizen hebben. Er staan wel twee ‘dorms’ waar ze in kunnen slapen, helaas slapen er nog veel mensen buiten doordat er zoveel mensen zijn. Hierachter is er een markt. Hier kan je schoenen, chitenga’s, andere kleding en fruit kopen. Een chitenga is een omslagdoek, die hier als rok wordt gedragen. Inge en ik hebben er allebei twee gekocht.
Je ziet ook veel vrouwen lopen met water/manden op hun hoofd. Sommige moeten erg lachen als wij ze zo aanstaren. Voor hen is dit de normaalste zaak van de wereld en zijn wij hier de vreemden.

Ook wel grappig om te weten; ze geven hier best een gekke handdruk. Ik kan het niet zo goed uitleggen, maar ga een poging wagen:
1. Eerst geef je een gewone handdruk
2. Dan geef je er zo’n soort negerhanddruk achteraan (dan pak je iemands duim beter)
o Deze bewegingen gaan vloeiend achter elkaar aan
3. Dan geef je iemand weer een gewone handdruk

Stap één en twee kunnen eindeloos achter elkaar herhaald worden. Volgens ons geef je er meer naarmate je beter bevriend bent. Ook de stevigheid van de handdruk lijkt iets te betekenen. Als je een slappe handdruk geeft, betekent dit dat je je onderwerpt aan de andere persoon. Een stevige handdruk betekent dus grofweg: ik ben de baas over jou, ik voel me hoger staan.
Jammer dat we dit nu pas weten, na al zo’n 20 mensen de hand te hebben geschut.

Ik ben vergeten te zeggen dat we gisteravond ook nog volleybal hebben gespeeld met de inwoners in Macha. De meeste werken bijna allemaal in het malaria instituut (MIAM). Uiteraard hebben we de eer hoog gehouden en twee potjes gewonnen.

Nu denken jullie natuurlijk: wat eten ze daar? Nou, eigenlijk heel goed! Gisteravond hadden we witte rijst met gehakt + sla. Erg lekker. Vanmorgen hebben we een soort rijstepapje op, wat ik ook erg lekker vond. Maar mama, die van jou smaakt wel iets beter. Haha. Daarbij kregen we ook nog geroosterde witte boterhammen. Vanmiddag kregen we pasta met ketchup en kaas eroverheen. Heeerlijk! Hierbij zat ook nog een beetje salade. Zo slecht is het allemaal dus niet!
Nu gaan we lekker avondeten, ben benieuwd wat de pot ons schaft.


24-09 20:00
We hebben lekker rijst met kip en wat salade gegeten. Daarna zijn we gaan douchen en liggen nu heerlijk in bed met de laptop om nog maar even een stukje te schrijven. De stroom is er vandaag al een paar keer uit geweest. Wel gek, want dan is alles echt pikdonker. Om half7 ’s avonds is het namelijk al donker.
We hebben net nog een spin gedood. Tenminste, ik niet, Iris. De enige chick in ons midden die ze niet eng vindt. Dit was alleen geen platte zwarte, zoals alle andere. Hij was beetje wit/grijs gevlekt en leek op een vogelspin, maar dan toch wel ietsjes kleiner. Gelukkig zagen we net dat we een gekko op de kamer hadden, dus hopelijk gaat hij ze vangen! We noemen ‘m Gert Gekko.

Nog even een klein woordenlijstje (Tonga):
Mwabuti (Hallo, hoe gaat het?)
Kabotu (Ja goed, en met jou?)

Mwabuka buti (Goedenmorgen, hoe gaat het?)
Mwapona buti (Goedenmiddag, hoe gaat het?)
Mwalima buti (Goedenavond, hoe gaat het?)

Ongeveer, volgens mij klopt de spelling niet 100%, maar dat geeft niet, haha.

25-09 (16:30)
Vanmorgen zijn we weer vroeg opgestaan. We hadden soort American Pancakes, alleen dan nog groter en dikker. Weer wat anders dan rijstepap. Het eten is erg goed, maar best nog wel prijzig voor dit land. We betalen iets van 85 000 Kwacha per dag. 100 000 kwacha is 15 euro, dus we betalen iets van 12 euro per dag aan eten, waarbij het overnachten in de Dorm niet zit.
Vanaf vanmorgen zijn we met ons programma in het ziekenhuis begonnen. Ik had samen met Eva ‘playroom’. Dit is een soort speelruimte (apart gebouw achter het ziekenhuis), waar kinderen met hun moeders komen om te spelen. Niet alleen wordt er bewerkstelligd dat de kinderen voor even niet aan het ziek zijn denken, maar worden ze ook gecounseld. Zo worden ze actief gestimuleerd om bepaalde spelletjes te spelen waardoor ze zich beter ontwikkelen. Ook wordt er aandacht gegeven aan educatie van de moeders. Er wordt uitgelegd dat tuberculose erg besmettelijk is, over het belang van hygiëne en hoe ze kun kinderen moeten verzorgen. Sommige moeders geven hun kinderen te weinig aandacht en hebben geen geduld om ze eten te geven. Ook wordt er snel van borstvoeding afgegaan, waardoor kinderen gecontamineerd voedsel mee-eten met de familie. Zij hebben alleen nog niet genoeg weerstand op kunnen bouwen, om hier niet ziek van te worden, waardoor ze ernstige diarree ontwikkelen en hierdoor dus ondervoed en gedehydreerd raken.
Als eerste groep vanmorgen hadden we allemaal kinderen die ondervoed waren. In het begin vinden ze ons blanken een beetje eng, omdat dat wordt geassocieerd met dokters en enge prikken. Na een tijdje verdwijnt dit en kan je samen spelen.
We hadden bellenblazen meegenomen en dit vonden ze geweldig! Ook de moeders vonden het heel erg leuk.
De tweede groep kinderen kwam niet opdagen, wat kwam doordat ze niet uit hun ‘ward’ (afdeling) konden komen. Ze hadden namelijk een breuk van één been. In zo’n geval worden beide benen ingetapet en opgehangen aan een soort stellage boven kun. Ze liggen dan op hun ruggetje met de billetjes net in de lucht, zodat er genoeg tractie op de benen is om ze goed te kunnen laten helen.
Wij hebben daardoor speeltjes meegenomen en hebben toen met die kinderen op de ward zelf gespeeld. Ook erg veel bellenblaas geblazen. De vrouwen zijn in eerste instantie een beetje afwachtend, maar waarderen het heel erg dat je daar komt om iedereen te verblijden.
We hebben van 09:00-12:30 gewerkt in de playroom. Alhoewel het niet echt werken was. Ik zou het wel elke dag kunnen doen. Je haalt er onwijs veel voldoening uit.
Esther, degene die de playroom runt, is een onwijs goed mens. Ze steekt erg veel tijd in het onderwijzen van de moeders, waar het allemaal mee begint. In eerste instantie had ze een economische opleiding, maar raakte verknocht aan de kinderen. Ze maakt de wereld echt een klein stukje beter!
De moeders in de ward hebben een naam voor mij en Eva bedacht. Onze namen zijn sowieso te lastig. Stieneke kunnen ze al niet uitspreken, dus noem ik mezelf hier maar Sara. Handig, die doopnaam!
Eva noemde ze: Luyando, wat betekent: love
Mij noemde ze: Chaabota, wat betekent: something beautiful/something good.

Het is erg ontroerend om te zien hoe die vrouwen in zulke omstandigheden zichzelf en de rest van de familie staande houden. De moeders zijn echt het hart van een gezin.

Hierna hebben we geluncht en van 14:00-16:00 kregen we onderwijs van een meneer Thuma, wiens vader het ziekenhuis heeft opgezet. Was heel erg leerzaam. Hij heeft ons geleerd hoe de cultuur in elkaar steekt. Ons viel bijvoorbeeld op dat de mensen best zacht praten. Dit is een vorm van respect naar de ander, terwijl wij dachten: hallo, praat harder.. we willen horen wat je zegt! Nu begrijp ik veel meer waarom mensen doen wat ze doen.

Om 16:00 begon het volleybal weer, alleen was er om die tijd nog niets te zien. TIA – this is Africa. Normaalste zaak van de wereld dat iedereen te laat is en het rustig aan doen.