Wat vliegt de tijd!

10-10
Vanmorgen was het ontbijt krek. We kregen een ei (waarvan er niet eens genoeg waren voor iedereen) en een beetje cornflakes. Dat was het. Na wat aandringen konden we nog wat boterhammen krijgen. Halleluja. Best erg, we betalen €6 per maaltijd hier. Voor lunch hadden we rijst met kip en sla. De sla was al op toen we daar waren en de kip was zo taai als een rubber. ’s Avonds kregen we kale pasta met een vieze worst. In Rotterdam kook ik heerlijk voor €2,50! De Amerikanen kregen bij het ontbijt wel een pan pap erbij. We wilden er eigenlijk wat van zeggen, maar toen was het hoofd van de keuken al weg. Maaaargoed! Laten we het over iets anders leuks hebben. Vandaag was het nationale filmkijkdag. Samen met Inge en Eva hebben we maar liefst 3 films gekeken. Bij de laatste film keek de rest van de groep ook mee, dus dat maakt het wel iets minder sneu. Als eerste zijn we ’s ochtends bij de traditional healer geweest. We hebben ongeveer een half uurtje in de auto gezeten richting Choma. Twee keer zijn we aangekomen bij de verkeerde familie, maar de 3e keer was het dan toch echt raak. We werden allemaal in een veel te klein hutje geperst en hier zat hij dan! Negenennegentig jaren jong (tenminste, hij dacht dat hij in 1913 geboren was, niets is zeker). Hij trekt de gemiddelde levensverwachting van Zambia in ieder geval aardig omhoog. Hij is vanaf 1938 praktiserend traditional healer. Hij heeft besloten om traditional healer te worden omdat hij zelf, toen hij jong was, was genezen door een traditional healer. Hij is een aantal jaren in de leer geweest bij een ervaren traditional healer en ging toen zelf aan de slag. We hebben gevraagd wat voor behandelingen hij allemaal voorschreef. Hierop antwoordde hij dat hij alleen met kruiden behandelde. Toen we hierna vroegen of hij ook wel eens kinderen/volwassenen met stoom of kokend water behandeld, gaf hij dit ook wel toe. De traditional healer heeft echt twee kanten. Ze doen hele stomme dingen, maar je hoort ook heel goede dingen. Zo vroegen wij aan onze chauffeur of hij er wel eens is geweest. Hij vertelde dat hij er nog nooit is geweest, maar dat zijn zusje wel eens geweest is. Ze was een week lang erg ziek en in het ziekenhuis konden ze niets meer doen. Ze zou het waarschijnlijk niet halen. Hierop zijn ze naar een traditional healer geweest die haar een week lang heeft behandeld met kruiden (vaak wortels van bomen) en is ze weer helemaal opgeknapt. Dus de chauffeur zei ook van: als ik een hoestje heb, ga ik naar het ziekenhuis. Als het ziekenhuis het niet weet, ga ik naar de traditional healer. Opzich niks mis mee natuurlijk. Wat er ook nog wel eens gedaan wordt; als iemand in het dorp ziek is, kan er soms worden gedacht dat diegene is behekst door iemand uit het dorp die bijvoorbeeld jaloers is. Er is nu een wetgeving die zegt dat de traditional healer niet mag zeggen wie die heks is, omdat er anders wordt gemoord. Sommige traditional healers houden zich hieraan, anderen niet.
Op de terugweg van de traditional healer kwamen we met het busje langs het huis van onze locals (van Leonore en mij). De familie Siafunda. Onze chauffeur kende ze en we zijn er even langsgegaan om ze nog te bedanken en om ze de rest van onze groep te laten zien. Ze vonden het erg leuk!

Eenmaal teruggekomen in de dorm waren we wederom weer lekker lui. Veel mensen zaten buiten in de zon, maar dat leek sommige van ons niet echt verstandig. Doen we wel in Lusaka als we een zwembad hebben waarin je af kan koelen. Duuusssss, hier is de eerste film gestart: The Wedding Planner. We hadden allemaal super honger, omdat we ’s ochtends niet veel hadden gegeten. We hadden chocola in de koelkast zien liggen van de Amerikanen en hebben heel stiekempjes een klein stukje hiervan afgebroken. Zaaalig! Dat was echt genieten. Je had onze gezichten moeten zien. Na de lunch hadden we college van Gert-Jan. Hij wilde dilemma’s bespreken van een artikel van 10 pagina’s die we hadden moeten lezen. Voor college las ik het abstract en begreep ik er niks van. Aangekomen bij college zei hij dat hij het toch niet ging behandelen omdat het wel erg lastig was. Hierna hadden we het gewoon weer over de Ubuntu cultuur en over de Chinezen die nu in grote aantallen Afrika overnemen met de kopermijnen. Ik vroeg me af waarom ze die kopermijnen verkopen aan China en waarom ze ze niet gewoon zelf houden en productie starten en dan alleen het export product, dus koper zelf exporteren. Afrika ontvangt namelijk maar 0,6% van de winst. De rest is voor China. Gert-Jan vertelde dat als Zambia zijn resources niet aan China verkoopt, China simpelweg degene liquideren die in de weg staan. Ik begreep het niet helemaal. Waarom kan Zambia niet die weerstand bieden en ervoor kiezen zelf haar resources te gebruiken? Je kan toch niet verplicht worden om iets aan iemand te verkopen als je dat niet wilt? Ik vond het nogal vaag, Gert-Jan kon er niet meer over zeggen omdat dit dan weer gaat over ‘geo-economics’ en we het nu over cultuur hadden.

Na college hebben we film nummer twee opgezet: A Civil Action. We konden ons er niet toe zetten aan de opdracht te beginnen. De rest zat weer buiten. Toen het avondeten klaar was, hebben we de film gestopt en niet meer afgekeken. Na het avondeten hebben we namelijk met z’n allen Cast Away gekeken. Nummer drieeeeee! ’s Avonds gedoucht en daarna lekker op tijd mijn bedje in gegaan.

11-10
Vanmorgen hadden we al iets meer bij het ontbijt: rijstepap. Dat vult in ieder geval. Ik ben wel een beetje klaar met al die rijst. ’s Middags en ’s avonds altijd rijst. Komt m’n neus uit. We hebben met z’n allen een AH boodschappenlijst gemaakt, voor als we terugkomen. Wat voor lekkers we dan allemaal gaan eten! Sowieso moeten we echt door de McDrive als we weer in Nederland zijn. Een lekkere McFlurry white magnum. Jummie! In ieder geval: vanmorgen had ik weer vitals. Eigenlijk hoort iedereen maar één keer vitals te hebben, maar er was er één extra bij gepland. Dus moesten 2 mensen dubbel. Ik en Iris dus. Was wel prima, maar niet veel nieuws te melden. Het is gewoon lopende band werk.
’s Middags zijn we naar een bruiloft geweest. Eigenlijk bleek achteraf dat het geen bruiloft was, maar een soort pre-bruiloft. Bij deze feestelijkheid neemt de bruid afscheid van haar dorp, omdat als ze getrouwd is, ze gaat wonen bij haar man. Dat is hier traditie: de vrouw verlaat haar eigen dorp en gaat wonen bij haar man. We vertrokken rond half 3 ’s middags vanaf de dorm in een vrachtwagentje alias pick up. We zaten met z’n allen in de laadbak achterin. Nogal een gehobbel, maar zeker weer een ervaring en heel veel stof rijker. Bij het dorpje aangekomen werden we met veel gedans en gezang onthaalt. Hierna mochten de vrouwen de bruid zien. Ze keek niet echt vrolijk, maar dit was omdat als ze blij zou zijn, ze blij was om haar dorp te verlaten. Hierna werden we allemaal uitgenodigd om te komen eten. Wederom zaten we weer met z’n 12’en plus wat extra mensen in een hutje. Ik zat met Inge en Bart op een tweezits-bankje en we zaten werkelijk klemvast. Toen het eten op tafel kwam kregen we spontaan braakneigingen. De zure lucht van de chibwantu kwam ons tegemoet en ook de vier enorme borden met hoog gestapelde shima kon ons niet echt behagen. Als kers op de taart werden 4 schalen met vlees gebracht. Kip, geit, varken en nog iets. Op het varkensvlees kon je de haren van het varken nog zien zitten. Gelukkig had ik een stukje zonder huid. Het eten stond me enorm tegen, maar je kan het niet maken om het te weigeren, dus dan maar weer even bikkelen.
Na het eten werd er een grote kring gevormd van dorpsmensen en onze groep. De bruid kwam naar buiten samen met het neefje van de bruidegom. De bruidegom was in zijn eigen dorp, omdat hij haar nog niet mag zien. De bruid was compleet onherkenbaar. Een soort burka had ze aan. Alleen dan een iets leuker printje. Ze keek constant naar beneden en zat er apatisch bij.
Op dit moment mocht iedereen zijn bijdrage leveren. Haar moeder gaf 50 000 Kwacha. Hierna was het vrij voor iedereen om geld te geven. Onze groep heeft in totaal 120 000 Kwacha gegeven. Best erg dat wij de moeder gewoon overruleden. Mjaaaaah. Als reactie hierop werd er luidkeels gezongen en veel gedanst. Hierna stapten we weer de truck in om aan de weg naar huis te beginnen. Duurde een goed half uur. Aangekomen bij de dorm zagen we dat Michael en nog wat Zambianen aan het volleyballen waren. Dus hebben we ook nog even meegedaan tot het donker was. Hierna hebben we avondeten in de dorm overgeslagen en zelf even wat brood getoast. ’s Avonds hebben we de Lion King gekeken. Ja, die zouden we al eerder kijken, maar de vorige keer was het toch iets anders geworden. We hebben nu in ieder geval in ons hoofd wat we heel graag op de safari volgende week willen zien. Olifanten schijnen erg veel voor te komen in het gebied waar we de safari doen, dus daar ben ik heel blij mee. Verder hopen we nog wel een giraf, leeuw, buffel, nijlpaard, neushoorn, zebra en luipaard te kunnen spotten. Ben benieuwd!

Op maandag, woensdag en vrijdag wordt onze was gedaan. Tot de Amerikanen hier zaten ging alles heel goed, maar nu ben ik toch echt een shirt armer. Anderen zijn strings en handdoeken kwijt. Opzich liggen er ook genoeg shirts die overblijven, misschien moet ik maar eens gaan shoppen. Haha!

Het wordt hier met de dag warmer. Ze noemen oktober ook wel suicide month. Eigenlijk moet je hier dan dus niet zijn. Alhoewel, het heeft vandaag om 11:34 en 12:24 wel 2 druppels geregend. Uitzonderlijk! Vandaag was ook de eerste dag dat het bewolkt was. Echt een verademing. Die zon is echt killing.

12-10
Vannacht kreeg ik weer onwijs last van buikkrampen. Ik had het kunnen weten na het eten op die bruiloft. Misselijkheid overviel me en natuurlijk zat ik weer op de plee. Gelukkig heeft het maar een nacht en een ochtend geduurd en is het nu weer een stuk rustiger in m’n buik. Andere mensen hadden er ook last van. Ik ben echt benieuwd wat voor virussen en bacteriën ik allemaal rijker ben geworden in deze afgelopen 3 weken. Volgens mij zitten we vandaag precies op de helft van de reis. Wat gaat het toch snel! Aanstaande woensdag vertrekken we naar Livingstone. Als we ’s middags al weg kunnen gaan, doen we woensdagavond de booze cruise (safari op het water met drank tijdens een mooie zonsondergang). Donderdagochtend gaan we raften op de Zambezi rivier wat tot de middag duurt. ’s Middags gaan we naar de Devil’s Pool. Dit is een stuk water bovenaan de Victoria Falls, in het droogte seizoen kan je hier op een bepaald punt het water inspringen en wordt je langzaam door de stroming naar de rand van de watervallen geleid. Precies op de rand van de waterval loopt een soort van muurtje, hier kan je dan op gaan zitten of tegenaan leunen. Ook staan er voor de veiligheid nog 2 Afrikaantjes op de rand om je eventueel op te vangen mocht je eroverheen vallen. Donderdagavond gaan we lekker chillen met een drankje bij het zwembad van Jollyboys (ons hostel). Vrijdagochtend vertrekken we vroeg voor de safari. We slapen dan één nacht in de open lucht en komen dan zaterdagavond weer terug bij ons hostel. Zondagochtend gaan we nog microlighten bij de Victoria Falls en hierna vertrekken we naar Lusaka; de hoofdstad van Zambia. Hier start ons programma maandagochtend en maken we lange dagen. Wel een leuk programma voor in het vooruitzicht!
Vandaag was ik eigenlijk vrij, maar ik ben uiteindelijk met Nicole en Wieteke nog even naar Maternity gelopen om te kijken of er een bevalling bezig was. Helaas! Er was net iemand bevallen, gemist. Wel hebben we het kindje even bekeken, schattig!
We waren 12 uur ’s middags weer bij de dorm en ben ik even met Eva, Bart en Frank in de zon gaan liggen. Wat een half uurtje al wel niet kan doen! Je verkleurd enorm snel. Het is alleen wel een kunst om zo lang mogelijk te blijven liggen in de hitte.
Vanmiddag hadden we PIZZA als lunch!! Wat een festijn. Jammer genoeg is dit maar één keer in de week. Het vrijdagse menu is altijd erg verblijdend. De rest van de dagen meer teleurstellend. Dit was dus de laatste keer pannenkoeken als ontbijt en pizza als lunch.
Na de lunch waren we uitgenodigd om een college over malaria bij te wonen. Inge, Nicole en ik wilden dit wel, aangezien wij onze opdracht hierover doen. Het zou eigenlijk van 14:00 tot 15:30 duren, maar dit werd uiteindelijk 17:00. Om 17:00 ging de stroom eruit en kwam die er niet meer in. Gelukkig maar, anders had het nog langer geduurd! Hierna hebben we weer volleybal gespeeld tot 18:00, daarna gegeten en toen aan onze opdracht gaan werken. Jajaaa, goed he?! We hebben 3.5 uur gebikkeld, maar er is veel werk verzet. Helaas is wat we nu hebben gedaan, alleen nog maar de presentatie. We moeten ook nog een heel wetenschappelijk artikel in elkaar gaan zetten waar we het liefst allemaal nog niet aan denken. Die zorgen zijn weer voor morgen.
Weltrusten!